Przez wieki architektura ulegała różnym przeobrażeniom. Z czasem kształtowały się pewne jej kanony, czy trendy. Z reguły jednak ludzie szukali czegoś nowego. Ale, jak się okazuje, nie zawsze. A doskonałym przykładem tego, że architektura to nie ciągłe gonienie za nowym, jest historyzm, czyli nurt zrodzony w XIX wieku, który dla odmiany promował naśladowanie stylów wykształconych w poprzednich epokach. Po raz pierwszy człowiek w architekturze nie chciał czynić nowych wzorów, ale naśladować stare. Architektura tamtego okresu w zupełności odrzucała ówczesne uwarunkowania historyczno – społeczne. Odrzucała też twórczość na rzecz zwykłego naśladownictwa.
Skąd w ogóle taki pomysł? W głównej mierze był on efektem ówczesnego stanu ducha. Efektem tęsknoty, jaka w okresie romantyzmu rodziła się w ludzkich duszach. Tęsknoty za minionym, za tym, co niosła historia. Zresztą to właśnie w XIX wieku zaczęto badać i opisywać dotychczasową architekturę. Zaczęto ją określać i charakteryzować. I zafascynowano się nią.
Na portalu mozna wyszukwac bardzo wiele interesujacych wpisow.