Przystosowanie obiektu do obsługi technicznej można określić jako jego cechę wyrażającą się możliwością szybkiego i łatwego dokonania zabiegów regulacyjnych, konserwacyjnych i diagnostycznych. Jest to cecha względna, porównywalna w zasadzie tylko w obrębie obiektów o podobnej konstrukcji i przeznaczeniu. Miarą przystosowania obiektu do obsługi są wskaźniki ekonomiczne, tj. sumaryczne koszty przeprowadzonych czynności obsługowych w stosunku do efektów pracy urządzenia. Bardzo często w praktyce porównuje się czas pracy, niezbędny do wykonania obsługi, do całkowitego czasu efektywnego działania urządzenia. Tego rodzaju wskaźnik nie jest jednak wystarczający, gdyż koszty obsługi zależą, nie tylko od kosztów robocizny i strat związanych z postojem, ale też od zużytych materiałów oraz stopnia komplikacji samej obsługi. Obsługa będzie trudniejsza przy konieczności użycia do regulacji lub diagnostyki precyzyjnych aparatów kontrolno-pomiarowych. Urządzenie techniczne dobrze przystosowane do obsługi powinna cechować: ? łatwość dostępu do zespołów oraz części, które muszą być okresowo regulowane oraz kontrolowane, ? łatwość regulacji (bez użycia specjalnych narzędzi i urządzeń), ? możliwie mało punktów smarowania oraz łatwa i nie częsta wymiana smaru, ? elementy konstrukcyjne łatwe do oczyszczenia, tj. bez wąskich kieszeni czy też ?zakamarków”, w których mogłyby gromadzić się zanieczyszczenia. Przystosowanie do napraw (technologiczność naprawcza) jest to cecha obiektu wyrażająca się możliwością szybkiej i łatwej wymiany poszczególnych zespołów lub części w razie ich zużycia lub uszkodzenia. Miarą tej cechy może być pracochłonność lub koszt naprawy.
