Utlenianie

Zużycie w wyniku utleniania jest to proces niszczenia, warstwy wierzchniej przez adsorpcję i dyfuzje tlenu w odkształcane pod wpływem tarcia cząstki metalu. W warstwie tej tworzą się roztwory stałe oraz tlenki metalu. Substancje te ulegają zwykle łatwiej wykruszaniu i ścieraniu niż czysty metal. Zużycie przez utlenianie dominuje przy tarciu granicznym oraz tocznym, a także niekiedy przy tarciu płynnym. Szczególnie podatne na ten typ zużycia są stopy wieloskładnikowe. Niekiedy powstające na powierzchniach metalowych tlenki są bardziej odporne na zużycie niż materiał rodzimy. Na takie umocnienie wpływa twardy tlenek FeaO3 występujący w warstwie 10-15 firn oraz tworzące się głębiej tlenki Fe3O4 i FeO. Zjawisko to wykorzystuje się stosując smary ułatwiające tworzenie na powierzchniach tarcia mikiowarstewek tlenków. Pozwala to zmniejszyć intensywność zużycia przez tarcie; zużycie nie przekracza wówczas wartości 0,01-0,05/j, a więc jest znacznie mniejsze niż zużycie przez sczepianie. Powierzchnie zużywające się przez utlenianie są czyste i gładkie, najczęściej błyszczące ze śladami zakolorowania lub lekko zmatowiałe. Na powierzchniach rzadko zdarzają się rysy pochodzące od mikroskrawania wykruszonymi, twardymi płytkami tlenków. Ten rodzaj zużycia występuje podczas tarcia mieszanego przy dobrym smarowaniu i nieco podwyższonej temperaturze. Jest on częsty w łożyskach ślizgowych pracujących przy tarciu płynnym, na powierzchniach styku kół zębatych oraz na bieżniach słabo obciążonych łożysk tocznych.